1 Warszawska Dywizja Kawalerii

Z Wikipedii

1. Warszawska Dywizja Kawalerii - związek kawalerii ludowego Wojska Polskiego, sformowany na podstawie rozkazów organizacyjnych Naczelnego Dowódcy Wojska Polskiego nr 0116/org. z 7 maja 1945 oraz 0122/org. z 15 maja 1945 na bazie 1. Warszawskiej Samodzielnej Brygady Kawalerii, uczestniczącej w walkach w czasie II wojny światowej.

Oprócz jednostek 1. Warszawskiej Samodzielnej Brygady Kawalerii, w skład Dywizji wszedł nowo utworzony 1 Pułk Ułanów oraz zaczęto formowanie 5. Pułku Ułanów, które jednak nie ukończono. Ponadto, powiększono jednostki artylerii dywizyjnej. Dywizja nie uczestniczyła już w działaniach bojowych. Była ostatnią w historii Polski dużą jednostką kawalerii niewyposażoną w sprzęt pancerny. Za walki podczas wojny, dywizja została odznaczona Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy. Została rozwiązana rozkazem Naczelnego Dowódcy WP nr 28/org. z 27 stycznia 1947.

[edytuj] Skład organizacyjny i dyslokacja

• dowództwo (Legionowo),
• 1. Pułk Ułanów LWP (Garwolin),
• 2. Pułk Ułanów LWP (Ciechanów),
• 3. Pułk Ułanów LWP (Przasnysz),
• 5. Pułk Ułanów LWP (niesformowany),
• 57. Pułk Artylerii Konnej (Mińsk Mazowiecki),
• 4. Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej,
• 5. Dywizjon Artylerii Przeciwpancernej (Przasnysz),
• dywizjon szkolny (Płock),
• 10. Szwadron Łączności (Legionowo),
• 12. Szwadron Saperów (Legionowo),
• szwadron zapasowy (Płock),
• kompania obrony przeciwchemicznej (Legionowo),
• służby:
  • 4. park artyleryjski,
  • 5. ambulans weterynaryjny,
  • 6. Szwadron Sanitarny,
  • 7. transport żywnościowy (kolumna taborowa),
  • 9. szwadron zabezpieczenia technicznego,
  • pluton dowozu i zaopatrzenia w mps,
  • warsztat szewsko-rymarski,
  • kasa polowa banku nr 1950,
  • wojskowa stacja pocztowa nr 83412.

Stan etatowy:

• 6237 żołnierzy,
• 6558 koni,
• 134 pojazdy.

Po przejściu na etat pokojowy stan zmiejszono do:

• 4362 żołnierzy i rozformowano część oddziałów służb.

[edytuj] Dowództwo

Dowódcy Dywizji:

• cz.p.o. płk Aleksander Dawidziuk (8 maja – 14 czerwca 1945),
• gen. bryg. Mikołaj Prus-Więckowski (15 czerwca – 18 września 1945),
• p.o. płk Mikołaj Pichowicz (18 września – 28 października 1945),
• płk dypl. (gen. bryg. Włodzimierz Radziwanowicz (28 października 1945 – 31 lipca 1946),
• płk Ludomir Wysocki (31 lipca – 17 października 1946),
• płk dypl. (gen. bryg.) Ksawery Floryanowicz (17 października 1946 – do rozformowania dywizji).

Zastępca dowódcy dywizji ds. polityczno-wychowawczych:

• ppłk (płk) Stanisław Arkuszewski (12 maja 1945 – do rozformowania dywizji).

Zastępca dowódcy dywizji ds. liniowych:

• płk Ludomir Wysocki (3 czerwca 1945 – do rozformowania dywizji).

Szefowie sztabu:

• mjr Leon Lisowski (18 września 1945–17 czerwca 1946),
• ppłk (płk) Żelisław Zawadzki (17 czerwca 1946 – do rozformowania dywizji).

[edytuj] Sztandar, proporczyki, nazwa wyróżniająca i odznaczenia

Sztandar został przejęty od 1. Warszawskiej Samodzielnej Brygady Kawalerii. Na przełomie 1945 i 1946 został częściowo przehaftowany przez te same zakonnice z Lublina, które w 1944 sztandar wykonały. Sztandar ten, jako dywizyjny, na mocy rozkazu Naczelnego Dowódcy WP nr 127 z 8 maja 1946 został udekorowany Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy. W pierwszą rocznicę zakończenia II wojny światowej dokonano uroczystego poświęcenia go przed frontem jednostki. Po przesunięciu dywizji w rejon Warszawy sztandar był przechowywany w 1 Pułku Ułanów w Garwolinie.

Proporczyki sztabu brygady i służb były czerwono-jasnoniebieskie.

Dywizja przejęła od 1. Samodzielnej Brygady Kawalerii nazwę wyróżniającą Warszawska.