Święty Roch
Z Wikipedii
Święty Roch fr. Saint Roch łac. Rochus, wł. Rocco, hiszp. Roque - (1295-1327), święty chrześcijański.
[edytuj] Życie
Urodził się w 1295 jako jedyny syn rządcy Montpellier. W wieku 19 lat stracił oboje rodziców. Po sprzedaniu znacznego majątku rodziców, rozdał wszystko ubogim i wyruszył do Rzymu. We włoskim miasteczku Acquapendente zastała go epidemia dżumy. Tam w miejscowym szpitalu opiekował się zarażonymi. W Rzymie spędził 3 lata, gdzie dokonał wielu cudownych uzdrowień. W czasie powrotu do Francji zaraził się dżumą w Piacenzie. By nie zarażać innych ukrył się w pobliskim lesie. Według podania wytropił go tam pies, który przynosił mu pożywienie. Miał wówczas cudownie wyzdrowieć. Udał się w drogę powrotną do Francji, lecz na granicy wzięty został za szpiega włoskiego, umarł potem w więzieniu nierozpoznany.
[edytuj] Kult
W całej Europie zaczął się szerzyć kult św. Rocha. W Rzymie papież Aleksander VI wystawił ku jego czci kościół, papież Pius IV ufundował szpital, oddając go bractwu św. Rocha (1560). W Polsce św. Roch był czczony już w XV wieku, obok św. Sebastiana stał się patronem chroniącym od zarazy.
[edytuj] Patron i jego atrybuty
Patron Montpellier, Parmy, Wenecji, aptekarzy, lekarzy, ogrodników, rolników, szpitali, więźniów. Opiekun zwierząt domowych. Atrybutami Świętego są: anioł, pies trzymający w pysku chleb, torba pielgrzyma. Święto świętego Rocha przypada 16 sierpnia w dniu jego śmierci.