Francisco Ayala

El Vikipedio

Francisco Ayala García-Duarte (naskiĝis la 16-an de marto 1906 eb Granado, Hispanio) estas Hispana verkisto kiu posedas la meriton atingi la magian cifron de sia 100a jaro de vivo kaj fizike kaj intelekte.

Enhavo

1 Biografio
2 Verkoj
3 Verkaro
4 Bibliografio
5 Eksteraj ligoj

[redaktu] Biografio

En 1916 li ekstudis en mezlernejo Padre Suárez de Granado. En 1922 li translokiĝis al Madrido, kie studis Juron kaj Filozofion kaj Beletron. En tiu epoko publikigas liajn du unuajn romanojn, Tragicomedia de un hombre sin espíritu (Tragikomedio de sansprita viro) kaj Historia de un amanecer (Historio de mateniĝo). Likunlaboras kutime en la revuoj Revista de Occidente kaj Gaceta Literaria. Li loĝis en Berlino inter 1929 kaj 1931 dum la naskiĝo de la naziismo. Tie li geedziĝis kun Etelvina Silva Vargas. Li doktoriĝis pri Juro en la madrida universitato, kie li ekinstruis. Ekde 1931 je alveno de la Respubliko li estis parlamenteja juristo. En 1934 naskiĝis lian ununura filino, Nina. La eksplodo de la intercivitana milito surprizigas lin en Sudameriko, kie li prelegas. Li revenis en Hispanion kaj estis altranga funkciulo.

Je malvenko de la Respubliko en 1939 li ekziliis en Buenos Aires, kie loĝis dek jarojn, laboris kaj kunlaboris en revuo Sur kaj en ĵurnalo La Nación; li kunfondis la revuon Realidad (Realo). En 1945 li loĝis unu jaron en Brazilo. En 1950 li translokiĝis kun sia familio al Portoriko kaj tie li instruis en universitato kaj estris la tiean eldonejon, fondinte la revuon “La Torre” (La Turo). Poste li translokiĝis al Usono kie instruis Hispanan Literaturon en universitatoj de Princeton, Rudgers, Novjorko kaj Chicago.

En 1960 revenis unuafoje al Hispanio. Ekde tiam li revenis ĉiusomere kaj poste aĉetis domon. Li reeniris en la hispana literatura vivo, ekzemple li ricevis en 1972 la premion de la kritiko pro El jardín de las delicias. En 1976 li instaliĝis definitive en Madrido kiam li emeritiĝis de novjorka universitato. Tamen li daŭre laboras kiel verkisto, prelegisto kaj kunlaboristo en gazetaro. En 1983 li estis akceptita en la Real Academia Española (Lingva Akademio). En 1988 ricevis la nacian premion de Hispanaj Beletroj., en 1991 la premion Miguel de Cervantes, en 1994 la premion de reserĉoj Ibn Al-Jatib, en 1998 la premion Princo de Asturio kaj dum la lastaj jaroj multajn aliajn premiojn kaj omaĝojn kiam oni prolsimiĝis al lia 100a naskiĝtago.

[redaktu] Verkoj

La kritikistoj disigis kutime la verkojn de Francisco Ayala en dos epokoj: la antaŭa kaj la posta de la intercivitana milito.

Dum la unua epoko li verkis Tragicomedia de un hombre sin espíritu ((Tragikomedio de sansprita viro, 1925) kaj Historia de un amanecer (Historio de mateniĝo, 1926), kiuj pli malpli sekvas tradician rakontomanieron. Per El boxeador y un ángel (La boksisto kaj la anĝelo, 1929) y Cazador en el alba (Ĉasisto dummateniĝo, 1930) li ekis kiel avangardisma verkisto samtempe kun la eksplodo de avangardo en Hispanio. En ambaŭ rakontaroj elstaras la metafora, la esprimiva bunteco, la seninteresa historio kaj raviĝo pri moderna mondo.

Post longa silento, Francisco Ayala ekverkis denove en sia ekzilo El hechizado (La sorĉigito, 1944), rakonto pri la klopodo de hispanamerikanulo por intervjui kun la reĝo Karolo la2a kiu poste estos kolektita en 1949 en Los usurpadores (La usurpaciantoj), libro konsistantea el sep rakontoj kies komuna temo estas la povodeziro. La historio tie ĉi utilas por pripensi la pasintecon por klopodi koni la estonton, komuna celo kun aliaj ekziliitaj hispanaj verkistoj. Ankaŭ en 1949 publikiĝis La cabeza del cordero (Ŝafa kapo), rakontaro pri la intercivitana milito kie interesas plie la personaj pasioj kaj kondutoj ol la eksteraj eventoj. Muertes de perro (Hundaj mortoj, 1958) estas denonco kontraŭ la situacio de popolo subpremata de diktaturo kaj samtempe respegulas nehoman mondon. El fondo del vaso (La glasa fundo, 1962) estas sekvo de la antaŭe menciita, ĉar roluloj komentas ĝin. La ironio estas centra rimedo, sed kompato nuancas la akran kritikon kontraŭmonda. Foje, kiel en El hechizado, Ayala alproksimiĝas al la eksisteca kaj absurda mondo de Franz Kafka, per denonco de senmoralo kaj stulteco de povo.

Post tiuj romanoj Francisco Ayala plu publikis rakontarojn kiel tiuj de El As de Bastos (Klaba aso -tio aludas al bastonego simbolo de povodeziro, iela kerno de la verko de Ayala, 1963), El rapto (Forkapto, 1965) kaj El jardín de las delicias (Plezura ĝardeno, 1971) , libro kiu baziĝas sur la kontraston inter la objektiva satireco de la unua parto, «Diablo mundo» (Mondo diabla), kaj la subjektiva, lirika parolmaniero de la dua, «Días felices» (Feliĉaj tagoj). En 1982 aperis De triunfos y penas (Pri trionfoj kaj penoj), kaj en 1988 El jardín de las malicias (Malica ĝardeno), kie la aŭtoro kolektis ses rakontojn verkitajn en diversaj epoko de sia vivo.

Elstaran gravon havas ankaŭ lia esea verkado, kiu enhavas politikajn kaj sociajn temojn, meditadon pri la estonto kaj pasinteco hispanaj, la kino kaj la literaturo. Ayala verkis ankaŭ interesajn memorojn: Recuerdos y olvidos (Memoroj kaj forgesoj, 1982, 1983 y 1988).

[redaktu] Verkaro

[redaktu] Rakontaj verkoj

Tragicomedia de un hombre sin espíritu (1925).
Historia de un amanecer (1926).
El boxeador y un ángel (1929).
Cazador en el alba (1930).
El hechizado (1944).
Los usurpadores (1949).
La cabeza del cordero (1949).
Historia de macacos (1955).
Muertes de perro (1958).
El fondo del vaso (1962).
El as de Bastos (1963).
Mis mejores páginas (1965).
El rapto (1965).
Cuentos (1966).
Obras narrativas completas. Glorioso triunfo del príncipe Arjuna (1969).
Lloraste en el Generalife.
El jardín de las delicias (1971).
El hechizado y otros cuentos (1972).
De triunfos y penas (1982).
El jardín de las malicias (1988).
Relatos granadinos (1990).
Recuerdos y olvidos 1 (1982) (Memoroj).
Recuerdos y olvidos 2 (1983) (Memoroj).
El regreso (1992).
De mis pasos en la tierra (1996).
Dulces recuerdos (1998).
Un caballero granadino y otros relatos (1999).
Cuentos imaginarios (1999).

[redaktu] Eseo

El derecho social en la Constitución de la República española (1932).
El pensamiento vivo de Saavedra Fajardo (1941).
El problema del liberalismo (1941).
El problema del liberalismo (1942). Pliampleksigita eldono.
Historia de la libertad (1943).
Los políticos (1944).
Histrionismo y representación (1944).
Una doble experiencia política: España e Italia (1944).
Ensayo sobre la libertad (1945).
Jovellanos (1945).
Ensayo sobre el catolicismo, el liberalismo y el socialismo (1949). De Donoso Cortés, eldonado kaj enkonduko de Francisco Ayala.
La invención del Quijote (1950).
Tratado de sociología (1947).
Ensayos de sociología política (1951).
Introducción a las ciencias sociales (1952).
Derechos de la persona individual para una sociedad de masas (1953).
Breve teoría de la traducción (1956).
El escritor en la sociedad de masas (1956).
La crisis actual de la enseñanza (1958).
La integración social en América (1958).
Tecnología y libertad (1959).
Experiencia e invención (1960).
Razón del mundo (1962).
De este mundo y el otro (1963).
Realidad y ensueño (1963).
La evasión de los intelectuales (1963).
Problemas de la traducción (1965).
España a la fecha (1965).
El curioso impertinente, de Miguel de Cervantes (1967). Eldonado kaj enkonduko.
El cine, arte y espectáculo (1969).
Reflexiones sobre la estructura narrativa (1970).
El Lazarillo: reexaminado. Nuevo examen de algunos aspectos (1971).
Los ensayos. Teoría y crítica literaria (1972).
Confrontaciones (1972).
Hoy ya es ayer (1972).
Cervantes y Quevedo (1974).
La novela: Galdós y Unamuno (1974).
El escritor y su imagen (1975).
El escritor y el cine (1975).
Galdós en su tiempo (1978).
El tiempo y yo. El jardín de las delicias (1978).
Palabras y letras (1983).
La estructura narrativa y otras experiencias literarias (1984).
La retórica del periodismo y otras retóricas (1985).
La imagen de España (1986).
Mi cuarto a espaldas (1988).
Las plumas del Fénix. Estudios de literatura española (1989).
El escritor en su siglo (1990).
Contra el poder y otros ensayos (1992).
El tiempo y yo, o el mundo a la espalda (1992).
En qué mundo vivimos (1996).

[redaktu] Artikoloj

El mundo y yo (1985).

[redaktu] Tradukoj

A. Sweig, Lorenzo y Ana (1930).
Carl Smith, Teoría de la constitución (1934). Traduko kaj enkonduko.
Ernst Manheim, La opinión pública (1936).
Karl Manheim, El hombre y la sociedad en la época de crisis (1936).
Thomas Mann, Lotte in Weimar (1941).
Sieyes, ¿Qué es el tercer estado? (1942).
Benjamin Constant, Mélanges de la Littérature et de Politique (1943).
Rainer Maria Rilke, Die Aufzeignungen von Malte Laurids Brigge (1944).
Almeida, Memorias de un sargento de milicias (1946).
Maximilian Beck, Psicología: Esencia y realidad del alma (1947). Traduko kun Otto Langfelder.
A. Confort, The novel and our time (1949).
Alberto Moravia, La romana (1950).

[redaktu] Bibliografio

K. Ellis, El arte narrativo de Francisco Ayala (Madrid, 1964)
F. Ayala, Obras narrativas completas, prólogo de A. Amorós (México, 1969)
E. Irizarry, Teoría y creación literaria en Francisco Ayala (Madrid, 1970)
R. Hiriart, Los recursos técnicos en la novelística de Francisco Ayala (Madrid, 1972)
A. Amorós, Bibliografía de Francisco Ayala (Nueva York, 1973)
T. Mermall, Las alegorías del poder en Francisco Ayala (Madrid, 1983)
AA. VV., Francisco Ayala (Barcelona, 1989).