Wojna litewska
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Wojna litewska była jednym z sześciu lokalnych konfliktów zbrojnych w okresie dwudziestolecia międzywojennego.
Zatarg między państwami powstał na tle przynależności Wilna. Miasto pod względem historycznym było częścią Litwy, jednak większość ludności mówiła po polsku i czuła się związana z rodzącym się państwem polskim. Pierwszy raz miasto zostało zajęte przez wojska Frontu Litewsko-Białoruskiego po dowództwem gen. Stanisława Szeptyckiego 19 kwietnia 1919. W lipcu 1919 Rada Najwyższa konferencji pokojowej w Paryżu zdecydowała o poprowadzeniu granicy wzdłuż lini Grodno-Wilno-Dyneburg, zostawiając Wilno po stronie polskiej. W wyniku kontrofensywy bolszewickiej Polacy zostali zmuszeni do wycofania z miasta. 12 lipca 1920 Rosja Radziecka przekazała Wilno Litwinom. W wyniku zwycięstwa pod Warszawą polskie oddziały ponownie zbliżyły się w okolice miasta. 7 września w Suwałkach podpisano umowę o tymczasowej lini demarkacyjnej, zostawiającej Wilno po stronie litewskiej. Polacy dążyli do przeprowadzenia plebiscytu, na co nie zgadzała się strona litewska.
Józef Piłsudski wydał rozkaz gen. Żeligowskiemu upozorowania buntu i zajęcia miasta. Wraz z okolicznymi terenami utworzono Republikę Litwy Środkowej. W 1922 przeprowadzono wybory do lokalnego sejmu, który zadecydował o przyłączeniu tych terenów do Polski.
[edytuj] Zobacz też
- To jest tylko zalążek artykułu związanego z historią, Litwą i Polską. Jeśli możesz, rozbuduj go.