Milczenie
Z Wikipedii
| Milczenie | |
| Oryginalny tytuł | Tystnaden |
| Gatunek filmu | dramat |
| Kraj | Szwecja |
| Data premiery | 23 września 1963 |
| Czas trwania | 96 min |
| Reżyseria | Ingmar Bergman |
| Scenariusz | Ingmar Bergman |
| Główne role | Ingrid Thulin, Gunnel Lindblom , Jörgen Lindström |
| Muzyka | Ivan Renliden , Jan Sebastian Bach |
| Zdjęcia | Sven Nykvist |
| Scenografia | Per Axel Lundgren |
| Produkcja | Svensk Filmindustri |
| Język | szwedzki |
| Strona IMDb | |
Milczenie (szw. Tystnaden) – szwedzki film fabularny z 1963 roku. Trzecia część "trylogii pionowej" Ingmara Bergmana.
[edytuj] Obsada
- Ingrid Thulin - Ester
- Gunnel Lindblom - Anna
- Jörgen Lindström - Johan
- Hakan Jahnberg - Kelner
- Birger Malmsten - Barman
- Eduardo Gutierrez - Impresario
- Eskil Kalling - Właściciel baru
- Birger Lensander - Odźwierny
- Karl-Arne Bergman - Gazeciarz
- Kristina Olausson - Anna
- Nils Waldt - Kasjer
- Olof Widgren - Starszy człowiek
- Zespół Eduardini - trupa karłów
- Lissi Alandh
- Leif Forstenberg
[edytuj] Fabuła
Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.
Film, jest ostatnią częścią Bergmanowskiej trylogii pionowej. Głównymi postaciami filmu są dwie kobiety Ester i Anna, będące prawdopodobnie siostrami znajdujące się w mieście Timoka zagrożonym wojną. Mieszkańcy miasta którego nazwa jest zniekształconym estońskim słowem oznaczającym kata porozumiewają się w obcym dla bohaterek języku. Akcja filmu, tocząca się głównie w hotelu zamknięta jest w ramy 24 godzin. Główne bohaterki, będące przedstawicielkami dwóch różnych typów osobowości, są narzędziem przy pomocy którego twórca ukazuje wewnętrzne sprzeczności człowieka uwikłanego w konflikt pomiędzy intelektem a fizycznością, pomiędzy ciałem a duchem. Milczenie podobnie jak poprzednie filmy trylogii zajmuje się również problemem braku porozumienia między ludźmi. Reżyser podkreśla konieczność kontaktu ukazując bezpośrednio jego brak pomiędzy rodzicem a dzieckiem oraz symbolicznie, przy pomocy obcego języka mieszkańców Timoki. Film zrealizowany jest w konwencji znanej z poprzednich filmów Bergmana, zimnej i ascetycznej, skupiającej się na ludzkich emocjach, pozbawionej barwnych efektów. Milczenie wywołało sprzeciw cenzury spowodowany śmiałymi scenami erotycznymi, rażącymi widzów swą bezpośredniością i realizmem.
