Michał Borowski (żołnierz ur. 1872)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł dotyczy żołnierza. Zobacz też: inne osoby o tym nazwisku.

Michał Borowski kontradmirał
ur. 10 XI 1872 w Juncewiczach zm. 23 XII 1939 w Wilnie
Kariera wojskowa w Polsce:
przewodniczący Delegacji Polskiej do Rady Portu i Dróg Wodnych
• szef Przedstawicielstwa Wojskowego w Gdańsku
Kariera wojskowa w Rosji:
• kierownik Działu Mechnicznego GZBOiW
Działania wojenne:
wojna rosyjsko-japońska • I wojna światowa
Odznaczenia:
Polonia Restituta

Michał Borowski (ur. 10 listopada 1872, zm. 23 grudnia 1939) - polski kontradmirał i inżynier mechanik okrętowy. Służył w Imperialistycznej Marynarce Wojennej Rosji i brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej oraz I wojnie światowej. Następnie został przyjęty do Wojska Polskiego, w którym karierę zakończył w 1928 na stanowisku przewodniczącego Delegacji Polskiej do Rady Portu i Dróg Wodnych w Gdańsku.

[edytuj] Służba wojskowa

Michał Aleksander Borowski urodził się 10 listopada 1872 w Juncewiczach. Był absolwentem Morskiej Szkoły Inżynierii w Kronsztadzie, po ukończeniu której do 1918 służył w rosyjskiej Marynarce Wojennej, awansując do stopnia generała majora floty (generała brygady). Początkowo pływał na okrętach jako oficer mechanik. W 1905 uczestniczył w działaniach morskich podczas wojny rosyjsko-japońskiej. Następnie sprawował nadzór nad budową jednostek pływających w Europie oraz Stanach Zjednoczonych. W czasie I wojny światowej był kierownikiem Działu Mechanicznego w Głównym Zarządzie Budowy Okrętów i Wyposażenia. Pod koniec wojny dostał się do niewoli niemieckiej.

W 1918 powrócił do Polski. Uczestniczył w działalności stowarzyszenia "Bandera Polska". W 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i otrzymał stopień generała podporucznika marynarki (kontradmirała). Od 1920 był szefem Wojskowego Przedstawicielstwa Polski w Gdańsku. W tym czasie przewodniczył komisji zakupu 4 poniemieckich trałowców typu FM. W 1921 został przemianowany na kontradmirała i przydzielony na zastępcę przewodniczącego Delegacji Polskiej w Radzie Portu i Dróg Wodnych w Gdańsku. W późniejszym czasie piastował stanowisko przewodniczącego tej delegacji. W 1928 został przeniesiony w stan spoczynku. Na emeryturze zasiadał w Radzie Głównej Ligi Morskiej i Rzecznej. Zmarł w Wilnie 23 grudnia 1939. Był odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

[edytuj] Bibliografia

Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. (ISBN 83-86703-50)