Eugeniusz Baziak

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

abp Eugeniusz Baziak
abp Eugeniusz Baziak
Urodzony	8 marca 1890 Tarnopol
Zmarł	15 czerwca 1962 Warszawa

Eugeniusz Baziak (ur. 8 marca 1890 w Tarnopolu, zm. 15 czerwca 1962 w Warszawie) - arcybiskup metropolita lwowski i krakowski.

Urodzony w rodzinie urzędnika sądowego.
Uczęszczał do szkoły powszechnej i średniej w Tarnopolu.
w 1908 zdał maturę i wstąpił do seminarium duchownego we Lwowie z jednoczesnym podjęciem studiów wyższych na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego
1912 - święcenia kapłańskie w Przemyślanach z rąk księdza biskupa Władysława Bandurskiego.
1912-1919 - duszpasterz w Żółkwi i Tarnopolu.
w 1917 - w czasie I wojny światowej powołany do służby wojskowej w armii austriackiej, gdzie pełnił funkcję kapelana. W trakcie opieki nad chorymi żołnierzami zachorował na tyfus plamisty
1919-1924 - prefekt Seminarium Duchownego, od 1924 wicerektor seminarium
1931-1934 - proboszcz Kolegiaty w Stanisławowie, dziekan stanisławowski, kanonik honorowy Kapituły Metropolitalnej we Lwowie, protonotariusz apostolski.
15 września 1933 mianowany biskupem pomocniczym lwowskim przez papieża Piusa XI
1933-1939 - rektor Seminarium Duchownego, kustosz Kapituły.
w końcu października 1939 roku okupacyjne władze radzieckie zlikwidowały we Lwowie Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jana Kazimierza, a w grudniu - seminarium duchowne. W zastępstwie bardzo schorowanego ks. abp. Bolesława Twardowskiego prowadził działania zmierzające do zapewnienia ciągłości prac seminarium, a także udzielał święceń kapłańskich. Na skutek ciągłych brutalnych prześladowań i szykan okupantów arcybiskup metropolita Bolesław Twardowski wraz z wszystkimi swoimi współpracownikami w Kurii Metropolitalnej został usunięty z arcybiskupiej rezydencji. Zarówno on sam, jak i jego najbliższy współpracownik i zastępca, biskup Eugeniusz Baziak, byli zmuszeni kilkakrotnie zmieniać miejsca pobytu, cierpiąc liczne udręki i uciążliwości codziennego bytowania oraz różne niedogodności swej dalszej, nieprzerwanej mimo tego pracy kościelno-organizacyjnej i duszpasterskiej. Towarzyszyła temu organizowana przez Kościół lwowski akcja pomocy charytatywnej dla dziesiątków tysięcy wywiezionych zbrodniczo w głąb ZSRR Polaków, i dla miejscowej ludności.
26 kwietnia 1944 mianowany arcybiskupem tytularnym Pariany i koadiutorem abpa Bolesława Twardowskiego z prawem następstwa;
22 listopada 1944 objął rządy w archidiecezji lwowskiej jako arcybiskup-metropolita.
Od 1945 pod przymusem sprowadzany przez władze radzieckie na całonocne przesłuchania, które miały na celu zmuszenie go do opuszczenia Lwowa na zawsze. Przez długi czas nie poddawał się radzieckim urzędnikom, jednak w chwili, kiedy sytuacja kościoła we Lwowie stała się beznadziejna, podjął decyzję ekspatriacji seminarium duchownego i agend kurii metropolitalnej wraz z jej archiwum do Polski w jej nowych granicach. Swoją ostatnią Mszę Świętą pontyfikalną odprawił w archikatedrze lwowskiej w niedzielę wielkanocną 1946. 26 kwietnia 1946 opuścił na zawsze Lwów, osiadając w sierpniu 1946 w Lubaczowie.
23 marca 1951 mianowany koadiutorem kard. Adama Stefana Sapiehy w Krakowie (z zachowaniem dotychczasowych funkcji).
w grudniu 1952 internowany przez władze komunistyczne, a potem aresztowany i uwięziony w Krakowie.
w 1953 zwolniony ze względu na zły stan zdrowia, ale wydalony poza granice archidiecezji krakowskiej i części archidiecezji lwowskiej z siedzibą w Lubaczowie.
w 1956 powrócił do Krakowa.
28 września 1958 konsekrował na biskupa ks. Karola Wojtyłę.
3 marca 1962 mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim oraz administratorem apostolskim archidiecezji we Lwowie.
15 czerwca 1962 zmarł na atak serca w Warszawie podczas pobytu na konferencji Episkopatu Polski, pochowany w Katedrze Wawelskiej (uroczystościom pogrzebowym przewodził biskup Karol Wojtyła jego następca, późniejszy papież Jan Paweł II).