Elżbieta Barszczewska
Z Wikipedii
Elżbieta Barszczewska (ur. 29 listopada 1913, zm. 14 października 1987 w Warszawie) - polska aktorka teatralna i filmowa.
Maturę zdała w 1932 w warszawskim Gimnazjum im. Marii Konopnickiej. Zamierzała wstąpić do Szkoły Nauk Politycznych, ale ostatecznie zdecydowała się na studia aktorskie. Warszawski PIST ukończyła w 1934. W tym samym roku zadebiutowała na scenie Teatru Polskiego rolą Heleny w Śnie nocy letniej Szekspira w reżyserii Leona Schillera.
Do 1939 występowała na scenach TKKT oraz gościnnie w Teatrze Narodowym. W czasie okupacji pracowała jako kelnerka w kawiarni U aktorek i brała udział w konspiracyjnym życiu teatralnym. Po wojnie pracowała w Teatrze Polskim (1945-62), w Teatrze Narodowym (1962-65) i od 1965 do 1987 ponownie w Teatrze Polskim.
Ostania premiera, która była udziałem aktorki to Wspomnienie według Johna Murrela z rolą Sary Bernhardt. W Teatrze Telewizji wystąpiła w Pieśni Marie de France.
Na dużym ekranie zadebiutowała jeszcze jako studentka w filmie "Co mój mąż robi w nocy" w reżyseri Michała Waszyńskiego; dzięki delikatnej urodzie, głosowi o ciekawej barwie i talentowi szybko zdobyła popularność i uznanie publiczności i krytyki i stała się gwiazdą. W latach 1935-39 zagrała 13 głównych ról w filmach:
- "Pan Twardowski"
- "Trędowata"
- "Dziewczęta z Nowolipek" - Bronka
- "Płomienne serca"
- "Znachor"
- "Granica" - Elżbieta Biecka
- "Kościuszko pod Racławicami"
- "Ostatnia brygada"
- "Profesor Wilczur"
- "Geniusz"
- 'Kłamstwo Krystyny"
- "Trzy serca"
- "Nad Niemnem" - Justyna
Po wojnie zagrała tylko w jednym filmie epizod w Rytmie serca Zbigniewa Kamińskiego
Pracowała między innymi z takimi aktorami jak: Mieczysława Ćwiklińska, Stefan Jaracz, Kazimierz Junosza-Stępowski, Stanisława Wysocka.
Za wybitne osiągnięcia aktorskie otrzymała kilka znaczących nagród: nagrodę Ministra Spraw Zagranicznych za role Ofelii (Festiwal Szekspirowski 1947), nagrodę Państwową II stopnia za działalność aktorską (1955), nagrodę m. st. Warszawy za całokształt pracy artystycznej w minionym 10-leciu (1955), nagrodę m. st. Warszawy za całokształt pracy artystycznej (1960), nagrodę im. Wł. Pietrzaka (1972), nagrodę "Homo Varsoniensis`76"- nagrodę tygodnika "Stolica" (1977), nagrodę ministra Kultury i sztuki I stopnia za wybitne osiągnięcia w dziedzinie aktorstwa (1977). Wśród odznaczeń, przyznanych aktorce, znalazły się m.in.: Złoty Krzyż Zasługi (1946), Order Sztandaru Pracy (1949), Medal 10-lecia (1955), Order Sztandaru Pracy I Klasy (1959), Odznaka 1000-lecia (1966), Zasłużony Działacz Kultury (1968), Medal 40-lecia (1985).
Jest pochowana na warszawskich Powązkach. Była żoną aktora Mariana Wyrzykowskiego. Syn Juliusz Wyrzykowski
