Armata 75 mm (amerykańska)
Z Wikipedii
Armata 75 mm to amerykańska armata będąca na wyposażeniu armii amerykańskiej w okresie II wojny światowej, przede wszystkim w wersjach M3 i M4. Armata została zaprojektowana jako armata przeciwpancerna przystosowana także do strzelania amunicją kruszącą ale w związku ze wzrastającym opancerzeniem czołgów przestałą być skuteczną bronią jako armata przeciwpancerna już w środkowym okresie wojny.
[edytuj] M2
Wersja używana we wczesnych odmianach czołgu M3 Lee.
- długość lufy: 31 kalibrów
- prędkość wylotowa pocisku: 588 m/s
- masa naboju (M71 AP - przeciwpancernego): 6,32 kg
- przebijalność pancerza: 60 mm o pochyleniu 30° z odległości 450 m
[edytuj] M3
Odmiana M2 z dłuższą lufa, stanowiła uzbrojenie takich czołgów takich jak M4 Sherman, późniejsze modele M3 Lee i Mk IV Churchill. Wersja używana we wczesnych odmianach czołgu M3 Lee.
- długość lufy: 40 kalibrów
- prędkość wylotowa pocisku: 619 m/s
- masa naboju (M71 AP - przeciwpancernego): 6,32 kg
- przebijalność pancerza: 76 mm o pochyleniu 30° z odległości 450 m
Angielska armata czołgowa kal. 75 mm została zaprojektowana tak aby można w niej było używać tej samej amunicji co w armacie amerykańskiej tak aby używane przez Brytyjczyków czołgi Sherman i Mk VIII Cromwell używały tej samej amunicji.
[edytuj] T13E1/M5
Lekka wersja armaty z cieńszą lufu i innym mechanizmem oporopowrotnika, używana z bombowcach B-25G/H.
[edytuj] M6
Bazowana na T13E1 wersja stanowiąca uzbrojenie czołgu lekkiego M24 Chaffee.